Door Francesca Melandri – passage uit ‘De lange weg naar Rome’
Het eerste wat Ilaria in het halfdonker ziet is zijn huidskleur, dezelfde kleur als de oude houten deuren aan weerszijden van de overloop. De paarsige lippen. De lange benen, dun als rietjes. Het shirt van een beroemde voetballer uit de Serie A.
Hij ziet eruit als vijfentwintig, misschien nog jonger.
‘Wie ben jij?’ vraagt ze.
‘Ik ben op zoek naar Attilio Profeti.’
Ilaria wijst naar haar broers appartement, tegenover het hare.
‘Die woont daar.’
‘Leeft hij nog?’
‘Natuurlijk leeft hij nog!’
‘Die heeft een kraai gegeten!’
Ilaria fronst haar voorhoofd.
Hij glimlacht en legt als een schoolmeester uit: ‘Hij is dus heel oud.’
Het rechteroog van de jongeman is iets meer gesloten dan het andere, gelig en vol rode adertjes. Zijn blik is echter een strakke, rechte lijn. Hij doet Ilaria denken aan zo’n klein kind dat kan opgaan in zijn spel, of zo’n gezonde bejaarde die niet te veel en niet te weinig zegt. Bij Italianen van zijn leeftijd heeft ze dat nog nooit gezien.
‘Mijn broer is dertig. De Attilio Profeti die jij bedoelt is mijn vader en die woont hier niet. Maar wie ben jij?’
‘Ik heet Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti.’
‘Hoe?’
‘Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti.’
Ilaria buigt haar hoofd opzij. Op haar voorhoofd verschijnen vier horizontale rimpels.
‘Hoor eens, als je me voor de gek wilt houden…’
‘Nee. Dat wil ik niet.’
Zijn Italiaans is haast accentloos, maar de t’s hebben een holle klank, bijna als een trommel.
Ilaria verzamelt de laatste restjes verdraagzaamheid die ze aan het eind van deze rotdag nog kan vinden.
‘Ik snap het. Je hebt beneden op de intercom gekeken. Ik begrijp alleen niet waarom je zin had om al die trappen op te lopen. Toe, ga nu maar weer weg.’
‘Ik heet Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti,’ herhaalt hij geduldig zonder een spoor van gekwetstheid. ‘Als Attilio Profeti jouw vader is, dan ben jij mijn tante.’
Ilaria spert haar ogen wijd open en lijkt opeens veel jonger dan ze is. Ze barst in lachen uit.
‘Je tante!’ Haar magere schouders schudden van het lachen. ‘Dat kan ik niet geloven. Je tante!’ Ze blaast met kracht de lucht uit haar neus, schudt haar hoofd, herstelt zich, maar op haar gezicht blijft een spoor van een glimlach. ‘Die kende ik nog niet, weet je dat? Is dat soms een nieuwe truc? En ik heb er heel wat gezien, hoor, in deze wijk. Maar goed, oké, jij hebt gewonnen.’ Ze rommelt in haar handtas en haalt haar portemonnee tevoorschijn. ‘Je hebt me aan het lachen gemaakt en geloof me, dat was niet makkelijk vandaag. Hier.’ Ze overhandigt hem een briefje van vijf euro. ‘Dat heb je verdiend.’
De jongen had geen spier verrekt toen zij lachte. En ook nu tilt hij niet zijn hand op om het biljet aan te nemen. Daarentegen rommelt ook hij in zijn zak en haalt een identiteitsbewijs tevoorschijn.
‘Je snapt het niet,’ zegt hij, terwijl hij haar het document overhandigt en opstaat. Hij is iets minder lang dan hij leek, maar nog magerder.
‘Dit is mijn echte naam.’
Ze pakt het paspoort aan. Het omslag is olijfgroen. Onder het woord ethiopia staan in cursief zes sierlijke, ronde letters met lussen. Ilaria slaat het open. Ook de tekst binnenin is gedrukt in twee alfabetten. In Romeinse letters staat er: shimeta ietmgeta attilaprofeti.
Francesca Melandri (Rome) is the author of three awarded novels, screenwriter and documentary maker.
Melandri’s most recent novel Sangue giusto, spanning three generations, tackles the oft-ignored past colonial interventions by Italy. When a young African tells teacher Ilaria in front of her apartment that he is her nephew, she is confronted with the raw family and national history that has never been addressed before. To solve the mystery of her family relations, the protagonist must look into the Italian occupation of Ethiopia – developments that ultimately shed new light on feuds that continue to smolder and Europe’s responsibility for the current stream of refugees.
Novels: Eva dorme (Eva Sleeps), Più alto del mare (Higher than the Sea), Sangue giusto (Blood Right, De lange weg naar Rome)
The author has received many prizes; in 2018 she was a finalist for the Premio Strega, the most prestigious literary prize in Italy.
Door Francesca Melandri – passage uit ‘De lange weg naar Rome’
Het eerste wat Ilaria in het halfdonker ziet is zijn huidskleur, dezelfde kleur als de oude houten deuren aan weerszijden van de overloop. De paarsige lippen. De lange benen, dun als rietjes. Het shirt van een beroemde voetballer uit de Serie A.
Hij ziet eruit als vijfentwintig, misschien nog jonger.
‘Wie ben jij?’ vraagt ze.
‘Ik ben op zoek naar Attilio Profeti.’
Ilaria wijst naar haar broers appartement, tegenover het hare.
‘Die woont daar.’
‘Leeft hij nog?’
‘Natuurlijk leeft hij nog!’
‘Die heeft een kraai gegeten!’
Ilaria fronst haar voorhoofd.
Hij glimlacht en legt als een schoolmeester uit: ‘Hij is dus heel oud.’
Het rechteroog van de jongeman is iets meer gesloten dan het andere, gelig en vol rode adertjes. Zijn blik is echter een strakke, rechte lijn. Hij doet Ilaria denken aan zo’n klein kind dat kan opgaan in zijn spel, of zo’n gezonde bejaarde die niet te veel en niet te weinig zegt. Bij Italianen van zijn leeftijd heeft ze dat nog nooit gezien.
‘Mijn broer is dertig. De Attilio Profeti die jij bedoelt is mijn vader en die woont hier niet. Maar wie ben jij?’
‘Ik heet Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti.’
‘Hoe?’
‘Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti.’
Ilaria buigt haar hoofd opzij. Op haar voorhoofd verschijnen vier horizontale rimpels.
‘Hoor eens, als je me voor de gek wilt houden…’
‘Nee. Dat wil ik niet.’
Zijn Italiaans is haast accentloos, maar de t’s hebben een holle klank, bijna als een trommel.
Ilaria verzamelt de laatste restjes verdraagzaamheid die ze aan het eind van deze rotdag nog kan vinden.
‘Ik snap het. Je hebt beneden op de intercom gekeken. Ik begrijp alleen niet waarom je zin had om al die trappen op te lopen. Toe, ga nu maar weer weg.’
‘Ik heet Shimeta Ietmgeta Attilaprofeti,’ herhaalt hij geduldig zonder een spoor van gekwetstheid. ‘Als Attilio Profeti jouw vader is, dan ben jij mijn tante.’
Ilaria spert haar ogen wijd open en lijkt opeens veel jonger dan ze is. Ze barst in lachen uit.
‘Je tante!’ Haar magere schouders schudden van het lachen. ‘Dat kan ik niet geloven. Je tante!’ Ze blaast met kracht de lucht uit haar neus, schudt haar hoofd, herstelt zich, maar op haar gezicht blijft een spoor van een glimlach. ‘Die kende ik nog niet, weet je dat? Is dat soms een nieuwe truc? En ik heb er heel wat gezien, hoor, in deze wijk. Maar goed, oké, jij hebt gewonnen.’ Ze rommelt in haar handtas en haalt haar portemonnee tevoorschijn. ‘Je hebt me aan het lachen gemaakt en geloof me, dat was niet makkelijk vandaag. Hier.’ Ze overhandigt hem een briefje van vijf euro. ‘Dat heb je verdiend.’
De jongen had geen spier verrekt toen zij lachte. En ook nu tilt hij niet zijn hand op om het biljet aan te nemen. Daarentegen rommelt ook hij in zijn zak en haalt een identiteitsbewijs tevoorschijn.
‘Je snapt het niet,’ zegt hij, terwijl hij haar het document overhandigt en opstaat. Hij is iets minder lang dan hij leek, maar nog magerder.
‘Dit is mijn echte naam.’
Ze pakt het paspoort aan. Het omslag is olijfgroen. Onder het woord ethiopia staan in cursief zes sierlijke, ronde letters met lussen. Ilaria slaat het open. Ook de tekst binnenin is gedrukt in twee alfabetten. In Romeinse letters staat er: shimeta ietmgeta attilaprofeti.
Francesca Melandri (Rome) is the author of three awarded novels, screenwriter and documentary maker.
Melandri’s most recent novel Sangue giusto, spanning three generations, tackles the oft-ignored past colonial interventions by Italy. When a young African tells teacher Ilaria in front of her apartment that he is her nephew, she is confronted with the raw family and national history that has never been addressed before. To solve the mystery of her family relations, the protagonist must look into the Italian occupation of Ethiopia – developments that ultimately shed new light on feuds that continue to smolder and Europe’s responsibility for the current stream of refugees.
Novels: Eva dorme (Eva Sleeps), Più alto del mare (Higher than the Sea), Sangue giusto (Blood Right, De lange weg naar Rome)
The author has received many prizes; in 2018 she was a finalist for the Premio Strega, the most prestigious literary prize in Italy.